Abdullah Ibn Umer

Admin Numri i postimeve : 150 Join date : 28/02/2008

Abdullah Ibn Umer

Te Shejkhani, në gjysmë të udhës mes Medines dhe Uhudit, ushtria e fortë Muslimane e udhëhequr nga Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) u ndal. Dielli sapo kishte filluar të perëndojë. Pejgamberi zbriti nga kali i tij Sekb. Ai qe përgaditur plotësisht për betejë. Turbani ishte i mbështjellur rreth helmetës së tij. Ai bartte një pllakë nën të cilën ishte një mbulesë e gjoksores metalike, e cila qe shtrënguar me një rrip të lëkurës së shpatës. Një mburojë qe vendosur nëpër shpinën e tij dhe shpata e tij varej anash tij.

Pasi që dielli perëndoi, Bilali e thirri ezanin dhe ata u falën. Pejgamberi pastaj i rishikoi edhe një herë trupat e tij dhe ishte atëherë kur ai vërejti në mesin e tyre praninë e tetë djelmoshave, të cilët përkundër moshës të tyre shpresonin të merrnin pjesë në betejë. Në mesin e tyre ishin i biri i Zejdit Usame dhe i biri i Umerit Abdullahu, të dytë vetëm trembëdhjetë vjeç. Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) i urdhëroi që të gjithë që menjëherë të kthehen në shtëpi. Mirëpo, dy nga djelmoshat demonstruan se ata ishin luftëtarë të aftë dhe atyre u qe lejuar që ta shoqërojnë ushtrinë në betejën e Uhudit, ndërsa të tjerët qenë kthyer te familjet e tyre.

Që prej moshës së hershme, Abdullah Ibn Umer demonstroi etjen e tij që të shoqërohet me Pejgamberin në të gjitha ndërmarrjet e tija. Ai kishte pranuar Islamin para se të ishte dhjetë vjeç dhe kishte bërë hixhret (migrim) me babain dhe motrën e tij, Hafsa, e cila më vonë u bë bashkëshorte e Pejgamberit. Para Uhudit, ai gjithashtu qe kthyer prapa nga beteja e Bedrit dhe nuk qe deri në betejën e Hendekut që ai the Usame, të dytë tash pesëmbëdhjetë vjeç dhe të tjerët moshatarë të tyre qenë lejuar t’i bashkangjiten radhëve të burrave, jo vetëm për gërmimin e hendekut por gjithashtu edhe për betejë kur ajo ndodhi.

Prej kohës së Hixhretit të tij deri në kohën e vdekjes së tij më shumë se shtatëdhjetë vite më vonë, Abdullah Ibn Umer e dalloi veten në shërbim të Islamit dhe qe konsideruar në mesin e Muslimanëve si “I Miri, i biri i të Mirit”, sipas Ebu Musa el-Esharit. Ai qe i njohur për diturinë e tij, nënshtrueshmërinë, bujarinë, devotshmërinë, sinqeritetin, dëlirësinë e tij dhe vazhdimësinë në aktet e ibadetit (adhurimit).

Nga babai i tij i madh dhe i famshëm, Umeri (radiallahu anhu), ai mësoi shumë dhe të dytë, ai dhe babai i tij patën dobinë që të mësojnë nga mësuesi më i madh, Muhamedi (sallallahu alejhi ue selam). Abdullahu vështronte dhe shqyrtonte hollësisht çdo thënie dhe vepër të Pejgamberit në situata të ndryshme, dhe ai e praktikonte me devotshmëri atë që e mësonte. Për shembull, nëse Abdullahu shihte Pejgamberin duke u falur në një vend të veçantë, ai më vonë falej në të njëjtin vend. Nëse shihte Pejgamberin duke bërë dua (lutje) në këmbë, ai vepronte njëjtë. Nëse ai e shihte atë duke bërë dua ulur, ai vepronte njëjtë. Nëse e shihte Pejgamberin në udhëtim duke zbritur në ndonjë vend të veçantë për t’i falur dy rekate, dhe kishte rastin që të kalojë në shtegun e njëjtë, ai ndalej në vendin e njëjtë dhe i falte dy rekate. Në një vend të veçantë në Meke, ai vështroi deven e Pejgamberit duke i bërë dy xhiro të plota para se ai të zbriste nga deveja dhe t’i falte dy rekate. Mund të jetë se deveja i ka bërë vullnetarisht ato dy xhiro, por Abdullahu kur ndodhi te jetë në vendin e njëjtë herën tjetër, e bëri deven e tij që t’i bëjë dy xhiro të plota para se ta gjunjëzojë dhe të zbres. Ai pastaj fali dy rekate saktësisht në mënyrë të njëjtë siç e pa Pejgamberin duke vepruar.

A’isha, Allahu qoftë i kënaqur me të, e vërejti këtë devotshmëri të Abdullahut ndaj Pejgamberit dhe shënoi “Nuk ka patur ndonjë i cili ka ndjekur hapat e Pejgamberit (sallallahu alejhi ue selam) në vendet ku ai zbarkonte, siç bënte Ibn Umer.”

Përkundër vështrimit nga afër të veprave të Pejgamberit, Abdullahu ishte shumë i kujdesshëm, madje edhe frikohej, në transmetimin e thënieve të Pejgamberit. Ai e tregonte hadithin vetëm nëse ishte plotësisht i sigurt se e kishte mbajtur në mend çdo fjalë të tij. Njëri prej bashkëkohanikëve të tij tha

“Në mesin e Shoqëruesve të Pejgamberit, askush s’ishte më i kujdesshëm në lidhje me shtimin apo heqjen prej hadithit të Pejgamberit sesa Abdullah ibn Umer.”

Ngjashëm ai ishte shumë i kujdesshëm dhe ngurronte që të japë vlerësim legal (fetva). Njëherë i erdhi atij dikush për ta pyetur për një vlerësim në një çështje të caktuar dhe Abdullah ibn Umer u përgjigj “Unë s’kam dituri për atë që pyete.” Njeriu vazhdoi rrugës së tij dhe Abdullahu i përplasi duart në gëzim dhe i tha vetes “I biri i Umerit qe pyetur për atë që nuk e din dhe ai tha Nuk e di.”

Për shkak të këtij qëndrimi, ai ngurronte që të bëhej kadi (gjykatës) edhepse ai ishte i kualifikuar për këtë. Pozita e kadiut ishte prej më të rëndësishmeve dhe detyra më e respektuar në shoqërinë dhe shtetin Musliman që barte me vete nder, madhështi, madje edhe pasuri, por ai e refuzoi këtë pozitë kur ajo iu ofrua nga Halifeja Uthman. Arsyeja e tij për një veprim të këtillë s’ishte se ai e nënvlerësonte rëndësinë e pozitës së kadiut, por për shkak të frikës për gabimet që mund t’i bënte në çështjet që i përkasin Islamit. Uthmani (radiallahu anhu) u pajtua me të që të mos e zbulojë vendimin e tij që mos të ndikojë në shumë Shoqërues të tjerë të Pejgamberit, të cilët faktikisht ekzekutonin detyrat e gjykatësve dhe këshilltarëve juridik.

Abdullah ib Umer njëherë qe përshkruar si “vëllai i natës”. Ai rrinte i zgjuar natën dhe falte namaz, duke qarë dhe kërkuar falje nga Allahu dhe duke lexuar Kur’an. Motrës së tij, Hafsa, Pejgamberi njëherë i tha “Sa njeri i bekuar është Abdullahu. Sikur të falte namaz natën do të ishte edhe më i bekuar.”

Prej asaj dite, Abdullahu nuk e la namazin e natës qoftë në shtëpi apo në udhëtim. Në qetësinë e natës ai e përkujtontë shumë Allahun, duke falur namaz, duke lexuar Kur’an dhe duke qarë. Sikurse babai i tij, lotët i kishte të gatshëm në sytë e tij veçanërisht kur dëgjonte ajetet paralajmëruese të Kur’anit. Ubejd ibn Umejr ka treguar se një ditë ai ia lexoi këto ajete Abdullah ibn Umerit

“Si (do të bëjnë ballë mëkatarët) atëherë kur Ne do të sjellim dëshmitarët nga çdo bashkësi dhe të sjellim ty (O Pejgamber) dëshmitar kundër tyre Ata të cilët ishin të prirur për mohimin e së vërtetës dhe nuk ia vën veshin Pejgamberit, në atë Ditë do të dëshirojnë që toka t’i përbijë ata por ata s’do të mund të fshehin nga Allahu çfarëdoqoftë që ka ndodhur.” (Nisa 41-42)

Abdullahu qau kur i lexoi këto ajete derisa mjekrra e tij u lag me lot. Një ditë, ai qe ulur në mesin e disa shokëve të afërt dhe lexoi “Mjerë për ata që masin mangut, ata të cilët kur duhet të pranojnë nga njerëzit atë që u takon, kërkojnë që ajo t’u jepet e plotë ndërsa kur ata duhet të masin çfarëdoqoftë që ata u kanë borxh të tjerëve, japin më pak se që duhet. A nuk e dinë ata se do të ngrihen nga të vdekurit (dhe të mirren në përgjegjësi) në një Ditë të tmerrshme, Ditën kur të gjithë njerëzit do të qëndrojnë para Zotit të të gjitha botave” (Mutafifin, 1-6). Në këtë pikë ai vazhdonte ta përsërisë “Ditën kur të gjithë njerëzit do të qëndrojnë para Zotit të të gjitha botave” pandërprerë dhe duke qarë derisa i ra të fikët.

Devotshmëria, thjeshtësia dhe bujaria qenë kombinuar në Abdullahun që ta bëjnë atë një person i cili ishte shumë i respektuar nga Shoqëruesit dhe ata që erdhën pas tyre. Ai jepte me zemërgjërësi dhe atij nuk i bënte që të ndahej nga pasuria edhe nëse ai vetë binte në pozitë ku duhej të lypte. Ai ishte tregtar besnik dhe i sukseshëm gjatë tërë jetës së tij. Përveç kësaj, ai kishte një bursë të bollshme nga Bejt el-Mal (arka e shtetit) të cilën ai shpesh e shpenzonte në të varfërit dhe nevojtarët. Ejub ibn Ueil er-Resi rrëfeu një incident të bujarisë së tij Një ditë Abdullah ibn Umeri (radiallahu anhu) pranoi katërmijë dirhemë dhe një batanije të kadifesë. Ditën tjetër, Ejubi e pa atë në suk (treg) duke blerë tagji për deven e tij me kredi. Ejubi pastaj shkoi te familja e Abdullahut dhe pyeti

“A nuk i pranoi Ebu Abdur-Rahmani (Abdullah ibn Umeri) dje katërdhjetëmijë dirhemë dhe një batanije” “Po, vërtet”, u përgjigjen ata.

“Por unë e pashë atë sot në suk duke blerë tagji për deven e tij dhe ai s’kishte para që të paguajë për të.” “Dje para mbrëmjes, ai u nda më tërë atë. Pastaj ai mori batanijen dhe e vendosi mbi krahët e tij dhe doli jashtë. Kur ai u kthy, ajo s’ishte me të. Ne e pyetëm për të dhe ai tha se ia kishte dhënë atë një personit të varfër,” shpjeguan ata.

Abdullah ibn Umeri e inkurajonte të ushqyerit dhe të ndihmuarit e të varfërve dhe nevojtarëve. Shpesh kur ai hante, me të kishte jetima dhe njerëz të varfër që hanin. Ai i qortonte fëmijët e tij për mirësjellje ndaj të pasurve dhe injorimin e të varfërve. Ai njëherë u tha atyre “Ju i ftoni të pasurit ndërsa i braktisni të varfërit.”

Për Abdullahun, pasuria ishte shërbëtor, jo zotëri. Ajo ishte mjet për arritjen e gjërave të domosdoshme për jetë, jo për kërkimin e luksit. Ai ndihmohej në këtë qëndrim nga asketizmi i tij dhe mënyra e thjeshtë e jetesës. Njëri nga shokët e tij i cili erdhi nga Khurasani solli njëherë një teshë të mirë dhe elegante

“Unë e kam sjellur këtë teshë për ty nga Khurasani,” tha ai. “Me siguri se do t’i freskojë sytë e tu. Unë të sugjerojë që t’i heqësh këto tesha të vrazhda që i ke dhe ta veshësh këtë teshë të mirë.”

“Ma trego atë pra,” tha Abdullahu dhe pasi që e preku atë pyeti “A është kjo mëndafsh” “Jo, kjo është pambuk,” u përgjigj shoku i tij.

Për disa momente, Abdullahu qe i kënaqur. Pastaj me dorën e tij të djathtë ai e shtyu teshën dhe tha “Jo! Unë frikohem për veten time. Kam frikë se kjo do të më bëj arrogant dhe mburravec. Dhe Allahu nuk e do arrogantin që mburret.”

Mejmun ibn Mehren tregon këtë që vijon “Hyra në shtëpinë e Ibn Umerit dhe llogarita çdo gjë në shtëpinë e tij përfshirë edhe shtratin e tij, batanijet e tija, qilimin e tij dhe çdo gjë tjetër. Ajo çka gjeta s’kishte vlerë as njëqind dirhem.”

Kjo s’ishte për shkak se Abdullah ibn Umeri ishte i varfër. Vërtet, ai ishte i pasur. As që ishte për atë se ishte koprrac sepse vërtetë ai ishte bujar dhe i gjerë.

» Umer Ibn el-Hatab